بررسی عامل های تعلیق کننده بر توزیع اندازه ذره ها در پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن در راکتور مقیاس نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز

پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن، یک روش مهم و گسترده برای تولید پلی استایرن به ویژه پلی استایرن انبساطی است. در این شیوه آب، فاز پیوسته و مونومر استایرن به همراه افزودنی هایی مانند شروع کننده ­ها، فاز پخش شده توسط همزن است. برای پایداری سامانه تعلیق از پایدارکننده آلی و معدنی به ­صورت تکی و ترکیبی استفاده می ­شود.در طول پلیمریزاسیون با افزایش درصد تبدیل، ویسکوزیته قطره­ های مونومری افزایش می یابد. متوسط اندازه ذره ­ها و توزیع آن، دو پارامتر کلیدی هستند که باید در طول پلیمریزاسیون تعلیقی استایرن کنترل شوند. در این پژوهش برای کنترل این دو، از عامل های تعلیق کننده پلی وینیل الکل و تری کلسیم ­فسفات و هیدروکسی اتیل­سلولز هم به صورت مجزا، هم به صورت ترکیبی در راکتور نیمه صنعتی شرکت پتروشیمی تبریز استفاده و دیده شد که در صورت مصرف مجزای عامل های تعلیق، برای تولید اندازه ذره ­های پلیمری کروی قابل استفاده در صنعت، بایستی مقدارهای زیادتری از تری کلسیم­فسفات را نسبت به پلی وینیل الکل استفاده کرد. این در حالی است که هیدروکسی اتیل­سلولز به تنهایی قادر به پایدارسازی سامانه تعلیق نمی باشد. اما زمانی که از پایدارکننده ها به صورت ترکیبی استفاده می­ شود هیدروکسی اتیل­ سلولز به همراه تری کلسیم ­فسفات نتیجه­ های بهتری نشان می­ دهد. نتیجه آزمایش ­ها نشان داد که تأثیر هیدروکسی اتیل­سلولز در حضور تری کلسیم ­فسفات به مراتب بیشتر از پلی وینیل­الکل می ­باشد. مشاهده ­های عینی نیز نشان داد که در موقع استفاده از تری کلسیم ­فسفات چه به ­صورت مجزا و چه ترکیبی آلودگی در راکتور ایجاد نمی­ شود. این در حالی است که باید از مقدار بهینه ای از پلی وینیل الکل استفاده کرد تا هم چسبیدن ذره­ ها به دیواره و تجهیزهای داخل راکتور کمینه شود و هم اندازه های مورد استفاده در صنعت بیشتری تولید شود.